SAXA Lapidesque oleo perfundendi sacer ritus

SAXA Lapidesque oleo perfundendi sacer ritus

occurrit Gen. c. 28. v. 18. ubi, post memorabilem Scalae visionem et Dei Opr. Max. alloquium, Iacobum effudisse oleum supra summitatem lapidis, quem pro cervicali sibi straverat, narrat Moses; an ut, cum nihil aliud haberet in manibus, quod Deo offerret, oleum saltem effunderet in eius honorem illudque libaret: an ut tali ritu consecraret locum illum saxumque, illudque destinaret ad divinum cultum; quod sequentia videntur omnino requirere, quia pollicitus est, se locum, imo lapidem illum, habiturum pro domo? Norum autem olei in rerum tam animatarum, quam inanimatarum, consecratione, plutimum olim fuisse usum. Hinc in reditu Iacob aedificavit ibi Altare et lapidem, quem erexerat Gap desc: Hebrew, i. e. in titulum, ut Vulgatus reddit, seu ςτήλην, h. e. columnam, ut LXX. perfudit liquore et oleô inunxit denuo Gen. c. 35. v. 14. E quo Patriarchae facto (ut et aliis similibus Sanctorum Patrum contigit) per cacozeliam et superstitiosam imitationem, ortum habuêre idoloatricae inunctiones Gentilium, quos in more habuisse legimus, statuas et dolatos lapides, alios etiam saepe rudes et impolitos non inungere, modo, sed et eosdem postea colere aut adorate, uti pluribus exemplis ex illorum libris probari posset. Unicus Arnobius suffecerit, qui, postquam Christianus factus est, agnoscit contra Gentes l. 1. se, cum adhuc in Ethnicismo detineretur, si quando conspexisset subricatum lapidem et ex olivae unguine irrigatum, tamquam fuisset vis praesens, adulatum fuisse, allocutum et a nihil sentiente trunco etiam benesicia petiisse. Sed et ipsos olim terminos agtorum Gentiles unguento, velaminibus et coronis superstitiose ornâsse, constat etc. Quam in rem vide Andr. Rivetum in Genes. Exercitat. 125. et hîc passim, inprimis supra, in voce Lapis. Porro et huc facit osculandi saxa ritus, indigitatus Statio Theb. l. 10. v. 52.

------ ------ reditumque suorum

Exposcunt, pictasque fores, et frigida vultu

Saxa terunt, parvosque docent procumbere natos.

Cuius paganicae superstitionis reliquias, in Christianismo quoque deprehensas fuisse, colligimus ex Concilio Agathensi c. 5. et l. 7. Capitul. Caroli M. c. 236. ubi Saxorum venerationem, et Audoeno in Vita Eligii l. 2. c. 15. ubi consuetudinem ad Petram votum reddendi, prohibita legimus. Sic Concilium Nannetense can. 20. Laides quoque, quos in ruinosis locis et silvestribus daemonum ludificationibus decepti venerantur, ubi et vota vovent et deferunt, funditus essodiantur etc.